Η Σάνη είναι μία όμορφη τοποθεσία λίγο πριν την Νέα Φώκαια, που αποτέλεσε, κατά την αρχαιότητα, αποικία των Ερετριέων. Βρίσκεται σε απόσταση 83 χλμ. από τη Θεσσαλονίκη. Στην περιοχή βρισκόταν κατά την αρχαιότητα η ακρόπολη της αρχαίας Σάνης, μια πόλη που μέχρι την περίοδο της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας άκμαζε στην περιοχή. Κατά τους επόμενους αιώνες στη Σάνη δημιουργήθηκαν μετόχια των μονών του Αγίου Όρους. Τον 14ο αιώνα υπήρχαν στην περιοχή πολλά Αγιορείτικα μετόχια, από τα οποία σώζονται μέχρι σήμερα πολλές εκκλησίες και ο Πύργος Σταυρονικήτα (1543) στον λόφο του ξενοδοχείου Σάνη. Όμορφες παραλίες με πλήρως εξοπλισμένα ξενοδοχειακά συγκροτήματα όπως τα Sani Hotel και Simantro Beach καθώς και κάμπινγκ (Blue Dream) καθιστούν την περιοχή μοναδικό προορισμό για πολλούς έλληνες αλλά και ξένους επισκέπτες. Το φεστιβάλ της Σάνης (Sani Festival) είναι ένα από τα κορυφαία πολιτιστικά δρώμενα της Ελλάδας και διοργανώνεται στο λόφο, γύρω από τον Πύργο, κάθε Ιούλιο και Αύγουστο.
Το Φεστιβάλ Σάνη είναι από το πιο δημοφιλή καλλιτεχνικά φεστιβάλ στην Ελλάδα, πραγματοποιείται κάθε χρόνο από το 1982 και συμμετέχουν καλλιτέχνες από όλο τον κόσμο. Κάθε Μάιο διοργανώνεται το Sani Gourmet και αποτελεί την πιο μεγάλη διοργάνωση γαστρονομίας στην Ελλάδα. Η αναζήτηση ενός προορισμού ασφαλούς ελλιμενισμού για όλες τις εποχές σταματά στη Sani Marina, το πολυτελές ιδιωτικό λιμάνι του Sani Resort. Η συντομότερη πρόσβαση στο Αιγαίο, για τα Βαλκάνια και τη Νότια Ευρώπη, βρίσκεται στην χερσόνησο της Κασσάνδρας στη Χαλκιδική και απέχει μόλις 45 λεπτά από το Διεθνές αεροδρόμιο Θεσσαλονίκης και 45 ναυτικά μίλια από το λιμάνι της. Ο οικισμός Σταυρονικήτα είναι ένας υποδειγματικής οργάνωσης παραθεριστικός οικισμός που σε συνέργεια με το ξενοδοχειακό συγκρότημα ΣΑΝΗ αναδεικνύει την περιοχή σε έναν από τους πιο ελκυστικούς θερινούς προορισμούς της χώρας μας, νησίδα ποιότητας και αισθητικής.
Η Sani Marina Piazza προσδίδει στην έννοια της ποιότητας και της καλοπέρασης πληρέστερο νόημα. Βραβευμένα εστιατόρια η φήμη των οποίων έχει ταξιδέψει παντού στον κόσμο, με διεθνή και μεσογειακή κουζίνα, ελληνικές ταβέρνες και ουζερί, μπαρ και καφέ, γκαλερί και καταστήματα, θερινό σινεμά, βιβλιοπωλείο, όλα συγκεντρωμένα σε έναν χώρο, υπόσχονται να ικανοποιήσουν τις προσδοκίες και του πιο απαιτητικού επισκέπτη. Το ξενοδοχείο Simantro Beach βρίσκεται στην περιοχή Μεγάλη Κύψα και αποτελεί ιδανική επιλογή για τους λάτρεις της φύσης, καθώς βρίσκεται σε απόσταση μερικών βημάτων από την θάλασσα και περικλείεται από πεύκα. Η μοναδικότητα του ξενοδοχείου έγκειται στο γεγονός ότι η αρχιτεκτονική του μιμείται αυτή των μοναστηριών του Αγίου Όρους. Η μονάδα χαρακτηρίζεται από Βυζαντινά στοιχεία και λεπτομέρειες από ξύλο και πέτρα τα οποία της προσδίδουν τον μοναδικό της χαρακτήρα. Ενδιαφέρον, επίσης, παρουσιάζει ο υγροβιότοπος της περιοχής, ο οποίος αποτελεί καταφύγιο πολλών ειδών πουλιών καθώς και ο προϊστορικός οικισμός σε λόφο δίπλα στις λίμνες (Αμπάρες), στην περιοχή Γεράνι.
Ο Βυζαντινός Πύργος του Αγίου Γεωργίου(Σταυρονικήτα) (1450)
Tuesday, August 04, 2020
Ο πύργος στη θέση «Πίνακας» της χερσονήσου της Κασσάνδρας, γνωστός και ως ο πύργος του «Σταυρονικήτα», της «Κασσάνδρας», της «Σάνης», βρίσκεται στην ακτή του Θερμαϊκού κόλπου, κτισμένος επάνω σε ένα μικρό και χαμηλό παράκτιο έξαρμα. Ο πύργος, όπως και η παρακείμενη έκτασή του ανήκουν στην περιοχή του τουριστικού συγκροτήματος Σάνη (Sani Beach). Ο πύργος δεν προσέλκυσε μέχρι σήμερα το ενδιαφέρον των ερευνητών. Εξαίρεση αποτελεί η συνοπτική περιγραφή του από τον Γάλλο C. Avezou στα 1914, τον γράφοντα και τον I. Παπάγγελο.
Το ύψωμα επάνω στο οποίο οικοδομήθηκε ο πύργος, έχει ήδη κατοικηθεί από την προϊστορική εποχή. Η χερσόνησος του πύργου θα πρέπει να ήταν η ακρόπολη της αρχαίας Σάνης της Κασσάνδρας (της αρχαίας Παλλήνης). Η Σάνη αυτή δεν θα πρέπει βέβαια να συγχέεται με την άλλη, ομώνυμη πόλη, την αποικία των Ανδρίων, που βρισκόταν στην χερσόνησο του Άθω. Η πόλη Σάνη της Παλλήνης εκτεινόταν στα ΒΑ της χερσονήσου του πύργου. Το γεγονός αυτό πιστοποιείται από τα αρχαιολογικά ευρήματα που έχουν κατά καιρούς παραδοθεί στην αρμόδια Εφορεία Αρχαιοτήτων, καθώς και από τα πολυάριθμα όστρακα τα οποία μπορεί κανείς να περισυλλέξει από την επιφάνεια του περιβάλλοντος χώρου.
Η ζωή στη Σάνη συνεχίστηκε και στην ελληνιστική εποχή. Μια περιορισμένη ανασκαφική έρευνα στις τουριστικές εγκαταστάσεις Sani έδειξε ότι σε αυτή τη θέση υπήρχε μια εγκατάσταση «... της ύστατης αρχαιότητος και των παλαιοχριστιανικών χρόνων... η οποία εγκατελείφθη κατά την πρωτοβυζαντινήν περίοδον...».
Η Σάνη λοιπόν κατοικήθηκε αδιάλειπτα από τα προϊστορικά χρόνια, μέχρι και τον 7ο αιώνα μ.Χ., εποχή κατά την οποία σώζονταν ακόμη αρκετές παλαιοχριστιανικές πόλεις και οικισμοί στη Χαλκιδική. Μετά την καταστροφή της Κασσάνδρειας στα 540, οι ιστορικές μαρτυρίες απουσιάζουν και για τη χερσόνησο της Παλλήνης. Οι αιώνες που ακολούθησαν είναι πραγματικά «σκοτεινοί χρόνοι» όχι μόνο για τη Σάνη, αλλά και για ολόκληρη τη Χαλκιδική, η οποία αντιμετώπισε στις αρχές του 10ου αιώνα τις αραβικές, αλλά και τις βουλγαρικές επιδρομές. Τον 10ο αιώνα μαρτυρείται ως διοικητική έδρα της χερσονήσου το «πολίχνιον της Κασσάνδρειας». Η υπόλοιπη χερσόνησος ήταν, στα 941, σε μεγάλο βαθμό ερημωμένη και χρησιμοποιούνταν για την καταφυγή των ποιμνίων σε καιρό εχθρικής επιδρομής.
Το 996 αναφέρεται ο Λέων, ο πρώτος επίσκοπος Κασσάνδρειας που γνωρίζουμε μετά το 449. Μέσα στον 11ο αιώνα ένα πολύ μεγάλο τμήμα της Χαλκιδικής ήταν αγιορειτικός παραγωγικός χώρος. Με την ανάπτυξη του μοναχισμού στον Άθω άλλαξε ριζικά η κατάσταση του χώρου στην Χαλκιδική. Οργανώθηκαν πολλά και μεγάλα μετόχια των αγιορειτικών μονών και το γεγονός αυτό είχε ως φυσικό επακόλουθο την έλευση πολλών καλλιεργητών, από τους οποίους φαίνεται ότι ιδρύθηκαν νέα χωριά και ενισχύθηκαν ως προς τον πληθυσμό τους τα ήδη υφιστάμενα.
Μετά τη διοικητική αναδιάρθρωση του βυζαντινού κράτους που ακολούθησε την ανακατάληψη της Κωνσταντινούπολης από τον Μιχαήλ Η' Παλαιολόγο (1261), η Χαλκιδική διαιρέθηκε σε έξη «κατεπανίκια» (Καλαμαρίας, Κασσάνδρειας, Ερμυλείας, Άκρους, Ιερισσού ή Αραβενικείας και τέλος Ρεντίνας), τα οποία αντιστοιχούσαν στον φυσικό γεωγραφικό διαχωρισμό της χερσονήσου. Η περιοχή του πύργου μας ανήκε στο Κατεπανίκιον της Κασσάνδρειας, το οποίο εκτεινόταν στην ομώνυμη χερσόνησο. Βέβαια δεν είναι γνωστό αν εκείνη την εποχή ήταν ήδη κτισμένος ο πύργος.
Τα ακριβή όρια του κατεπανικίου Κασσάνδρειας δεν είναι γνωστά και δεν γνωρίζουμε αν ο διαχωρισμός των κατεπανικίων στον οποίο αναφερθήκαμε προηγουμένως υπήρξε αμετάβλητος καθ’ όλη τη διάρκεια του 14ου αιώνα.
Βέβαια, η Κασσάνδρεια ήταν ήδη ερημωμένη ή είχε ερημωθεί στα 1307, όταν σε αυτήν στρατοπέδευσαν για δύο χρόνια οι Καταλανοί πρώην μισθοφόροι του Ανδρονίκου Β' Παλαιολόγου, μετά την λεηλασία της υπαίθρου της Μακεδονίας.
Η διοικητική διάρθρωση της Χαλκιδικής κατά τον 13ο-14ο αιώνα δεν περιλάμβανε πόλεις, καθώς η πλησιέστερη ήταν άλλωστε, όπως και σήμερα, η Θεσσαλονίκη. Γνωρίζουμε ότι υπήρχαν αρκετά διάσπαρτα χωριά, τα περισσότερα με διοικητική αυτοτέλεια και τοπικούς άρχοντες. Κάποια άλλα χωριά βρισκόταν στην κατοχή μοναστηριών ή άλλων μεγαλοϊδιοκτητών. Με το πέρασμα του χρόνου πολλά ελεύθερα χωριά ή αυτά που ανήκαν σε πλούσιους ιδιοκτήτες περιήλθαν στην κυριότητα μονών.
Γνωρίζουμε ότι υπήρχαν και μικροί συνοικισμοί καλλιεργητών, ιδιοκτητών ή μη κτημάτων, συγκροτήματα μετοχιών, τα οποία προστατεύονταν συνήθως από έναν πύργο, γύρω από τα οποία κατοικούσαν και οι εποχιακοί ή μόνιμοι εργάτες, όπως και τα κτιριακά συγκροτήματα των μεγάλων ιδιωτικών κτημάτων, με αντίστοιχο προσωπικό. Υπήρχαν και μεμονωμένα μονύδρια ή κελλιά, με έναν ή δύο μοναχούς, και λιγοστά μοναστήρια, τα οποία, εκτός από τους μοναχούς φαίνεται ότι διέθεταν και μόνιμο προσωπικό.
Με τα μέχρι στιγμής δεδομένα των πηγών δεν μπορούμε να αποφανθούμε με βεβαιότητα για τον κάτοχο του πύργου της Σάνης. Η ευρεία περιοχή του μνημονεύεται με το τοπωνύμιο «Πύργος» ήδη το 1346 σε χρυσόβουλλο λόγο του Σέρβου βασιλιά Στεφάνου Δουσάν υπέρ της Μονής Εσφιγμένου Αγίου Όρους ως «χειμαδείον» της ίδιας μονής. Το όνομά του «Πύργος» οφείλεται κατά πάσα πιθανότητα σε κάποιον πύργο της περιοχής ή του μετοχιού, ο οποίος θα μπορούσε βέβαια να είναι και ο πύργος που σώζεται μέχρι σήμερα. Όπως παρατηρεί και ο Ιωακείμ Παπάγγελος, θα πρέπει να αποκλειστεί το ενδεχόμενο ο πύργος μας να αποτελεί κτίσμα της Μονής Σταυρονικήτα, η οποία έγινε κύριος της περιοχής γύρω στα μέσα του 16ου αιώνα.
Ο οχυρός πύργος στην περιοχή της παλιάς Σάνης της Κασσάνδρας προστάτευε το μετόχι Πίνακας της αγιορειτικής Μονής του Σταυρονικήτα, το οποίο είχε αγοραστεί το 1543. Ο πύργος είναι σαφώς πιο παλιός από το μετόχι, χρονολογείται με αρκετή πιθανότητα στο δεύτερο μισό του 14ου ή ακόμη στις αρχές του 15ου αιώνα, εποχή κατά την οποία οικοδομήθηκαν αρκετοί πύργοι σε μετόχια της Χαλκιδικής.
Όπως αναφέρθηκε προηγουμένως, το μετόχι στον Πίνακα της Κασσάνδρας αγοράστηκε το 1543 από τον Οικουμενικό Πατριάρχη Ιερεμία Α' για λογαριασμό της Μονής Σταυρονικήτα. Ένα πατριαρχικό σιγίλλιο του 1632 του Κυρίλλου Α' Λούκαρη μαρτυρεί ότι η πυρκαγιά του 1607 που ξέσπασε στη Μονή Σταυρονικήτα κατέστρεψε σημαντικό αριθμό εγγράφων του αρχείου της. Το 1632 λοιπόν, οι μοναχοί της μονής προσέφυγαν στον πατριάρχη, μεταφέροντας μαζί τους τα κατάλοιπα από τα οθωμανικά και ελληνικά σενέτια που γλίτωσαν από τη φωτιά και ζήτησαν την εκ νέου επικύρωση των δικαιωμάτων της μονής στην περιοχή του Πίνακα Χαλκιδικής. Με το νέο πατριαρχικό σιγίλλιο επιβεβαιώθηκαν για ακόμη μια φορά τα σύνορα του μετοχιού, όπως και τα ιδιοκτησιακά δικαιώματα της μονής. Η πράξη αυτή αντικατέστησε τα παλαιότερα εκκλησιαστικά έγγραφα που είχαν διασωθεί μέχρι εκείνη την εποχή, καθιστώντας τα πλέον άκυρα.
Ανάμεσα στα κατάλοιπα εγγράφων που οι μοναχοί προσκόμισαν στον Πατριάρχη Κύριλλο δεν αποκλείεται να βρισκόταν - αν είχε βέβαια σωθεί - και το έγγραφο με το οποίο ο Πατριάρχης Ιερεμίας A' παραχωρούσε το μετόχι Πίνακα στη μονή.
Οι μοναχοί έχοντας εξασφαλίσει την επιβεβαίωση των ιδιοκτησιακών δικαιωμάτων τους στο μετόχι Πίνακας, αγόρασαν το επόμενο έτος (3 Φεβρουάριου του 1603), στην ίδια περιοχή και νέες εκτάσεις από τους κατοίκους του χωριού Πίνακας.
Αλλα σημαντικά ιστορικά στοιχεία για τον πύργο δεν γνωρίζουμε προς το παρόν. Στο κτίσμα έχουν επαναχρησιμοποιηθεί αρχαία ιωνίζοντα κιονόκρανα και αρχιτεκτονικά μέλη, όπως και γλυπτοί σταυροί, που χρονολογούνται κυρίως στην παλαιοχριστιανική περίοδο.
Ο πύργος σώζεται, σε καλή κατάσταση, χωρίς σοβαρά στατικά προβλήματα, σε ύψος γύρω στα 10 μ. προς τη δυτική και 12 μ. προς την ανατολική του πλευρά. Σε κάτοψη λαμβάνει σχήμα ορθογωνίου, με διαστάσεις 7,45 χ 6,20 μ. περίπου. Ανήκει στην κατηγορία των «λείων» εξωτερικά πύργων, με απλή και λιτή την εξωτερική τους διάρθρωση. Κτίστηκε με ισχυρή, προσεγμένη λιθοδομή (με αργούς λίθους μεσαίων και μεγάλων διαστάσεων), στην οποία παρεμβάλλονται σποραδικά και άτακτα κομμάτια πλίνθων και κεραμιδιών. Το οικοδομικό υλικό είναι λίθοι από τη γύρω περιοχή, ενώ ως συνδετικό υλικό έχει χρησιμοποιηθεί ισχυρό ασβεστοκονίαμα χωρίς κεραμιδότριμμα. Στα πιο ευπαθή τμήματα, δηλαδή στις γωνίες, έχουν κτιστεί λαξευτοί δόμοι. Στο πάχος των τοιχοποιιών, ιδιαίτερα στη βάση του πύργου είναι ορατή η χρήση ξυλόδεσμων (ιμαντώσεις) που εξασφάλιζαν τη στατική επάρκεια του κτίσματος. Ο πύργος, λαμβάνοντας υπόψη τα καθ’ ύψος μικρά παράθυρα (φωτιστικές θυρίδες-τοξο- θυρίδες), σε συσχετισμό με τις δοκοθήκες στις εσωτερικές επιφάνειες των τοίχων, που υποδηλώνουν τις θέσεις των ξύλινων πατωμάτων, είχε τουλάχιστον τρεις ορόφους, τους οποίους έστεφε το δώμα με τις επάλξεις.
Στο εσωτερικό του είχαν διαμορφωθεί όροφοι με ξύλινα πατώματα, τα οποία σώζονται, με φθορές, μέχρι σήμερα. Η είσοδος του κτίσματος βρίσκεται στη δυτική πλευρά του και αρχικά ήταν υψωμένη γύρω στα 5-6 μ., ώστε να προσεγγίζεται από το έδαφος μόνο με σκάλα, που τότε ήταν κινητή ή με μια ανεμόσκαλα, η οποία ανασυρόταν σε περίπτωση κινδύνου. Δεν αποκλείεται - αν και δεν φαίνεται αρκετά πιθανό - στη στάθμη εισόδου του, στην εξωτερική παρειά του τοίχου να υπήρχαν δύο κίονες εν προβόλω για τη στήριξη ενός μικρού μπαλκονιού (όπως συμβαίνει και στην περίπτωση του βυζαντινού πύργου στο γειτονικό χωριό της Νέας Φώκαιας στη Χαλκιδική, που άλλοτε προστάτευε το μετόχι της Μονής Αγίου Παύλου Αγίου Όρους). Η είσοδος έκλεινε με μια μονόφυλλη ξύλινη θύρα, που ίσως ήταν επενδυμένη εξωτερικά με μεταλλικές λάμες που στερεώνονταν στο ξύλο με πλατυκέφαλα καρφιά, κατά το πρότυπο των αγιορειτικών μοναστικών θυρών.
Το πλαίσιο της θύρας - αν κρίνουμε και από τους υπόλοιπους πύργους που ανήκαν στα αγιορείτικα μοναστήρια - ήταν πιθανότατα σχηματισμένο με μεγάλους ορθογώνιους λίθους παρμένους από αρχαιότερα κτίρια. Αυτό το πλαίσιο, όπως και ένα μεγάλο τμήμα της δυτικής όψης δεν σώζονται επί τόπου. Επάνω από την μισοκατεστραμμένη είσοδο διαμορφώνεται μια ορθογώνια μικρή βάθυνση (άγνωστο το ολικό αρχικό της ύψος), με πλίνθινο τοξωτό υπέρθυρο, η οποία έφερε πιθανότατα την εικόνα του προστάτη αγίου του πύργου. Λίγο πιο ψηλά, στη στάθμη του κλειδιού του τόξου, εκατέρωθεν του υπερθύρου, βρίσκουμε δύο μαρμάρινους κίονες σε πρόβολο που στήριζαν άλλοτε το χτίσιμο μιας καταχύστρας που προστάτευε την είσοδο σε χαλεπούς καιρούς.
Ο πύργος ήταν αρκετά ψηλός. Ίσως να είχε στον ανώτατο του όροφο και ένα παρεκκλήσιο, όπως άλλωστε συνέβαινε σε αρκετούς βυζαντινούς πύργους της ίδιας εποχής. Στη στέψη του θα πρέπει να είχε δώμα με πολεμίστρες, ενώ χαμηλότερα υπήρχαν ακόμη δύο όροφοι και το υπόγειο, το οποίο θα πρέπει να ήταν αρχικά αποθηκευτικός χώρος και ένας ακόμη υπόγειος χώρος κάτω από αυτό.
Στον πύργο δεν έχουμε διαπιστώσει την ύπαρξη δεξαμενής νερού, απαραίτητης σε περιόδους πολιορκίας, όπως συνηθίζεται για τα υπόγεια των πύργων. Στη νότια τοιχοποιία του κτίσματος, στη στάθμη του δευτέρου ορόφου, σώζεται ακέραιη μια θυρίδα απορροής υδάτων, με κεκλιμένο πλακοειδή πρόβολο.
Στην ανατολική πλευρά που σώζεται σε ύψος 12 μ. περίπου, σώζεται μόνο ένα άνοιγμα-τοξοθυρίδα. Στη βάση διακρίνουμε τις κλιμακώσεις που περιγράψαμε. Στην τοιχοδομία της πλευράς αυτής παρατηρούμε και εδώ πολλά εντοιχισμένα γλυπτά. Ξεχωρίζει ένα στενό παλαιοχριστιανικό θωράκιο ή πεσσίσκος φράγματος πρεσβυτερίου. Έχει σκαλιστεί σε χαμηλό ανάγλυφο, με σταυρό που πατά σε δίωτο αγγείο με πόδι. Οι απολήξεις των κεραιών του σταυρού είναι πεπλατυσμένες. Το θέμα περιβάλλεται από απλή ταινία.
Στο εσωτερικό του πύργου διατηρούνται σήμερα μόνο δύο όροφοι, ένα υπόγειο και κάτω από αυτό ένας ακόμη υπόγειος χώρος (στέρνα ;) γεμάτος σήμερα με μπάζα. Στον περιβάλλοντα χώρο του πύργου σώζονται, σε πολύ λίγα σημεία, καλυμμένα από τη θαμνώδη βλάστηση, τα φτωχά κατάλοιπα ενός περιβόλου μέσα στον οποίο ήταν κτισμένος ο πύργος, όπως άλλωστε συνέβαινε στους περισσότερους πύργους που κτίστηκαν κατά τη βυζαντινή περίοδο.
Τα ερείπια αυτά φαίνεται ότι επισήμανε πρώτος το 1914 ο C. Avezou. Είναι πιθανό στον εσωτερικό χώρο του περιβόλου, η αρχική έκταση του οποίου είναι άγνωστη, να υπήρχαν και κάποια βοηθητικά κτίσματα (αποθήκες, εργαστήρια, καλύβες), από τα οποία δεν σώθηκε τίποτε.
Ο προορισμός του πύργου δεν θα πρέπει να διέφερε από τον αντίστοιχο που είχαν παρόμοιοι πύργοι της υστεροβυζαντινής περιόδου (14ος-15ος αιώνας). Οι περισσότεροι από τους όψιμους αυτούς πύργους εμφανίζονται στην χερσόνησο της Χαλκιδικής και στο κάτω τμήμα της κοιλάδας του Στρυμόνα, όπου τα αγιορείτικα μοναστήρια (κυρίως η Μεγίστη Λαύρα και η Μονή Ιβήρων) διατηρούσαν πολλά μετόχια και τα περισσότερα κτήματά τους.
Ο πύργος της Σάνης αποτελεί χαρακτηριστικό έργο της βυζαντινής οχυρωματικής τέχνης του 13ου-14ου αιώνα, δεσπόζοντας επάνω στο χαμηλό παράκτιο έξαρμα της περιοχής. Το μικρό αυτό οχυρό προστάτευσε σε καιρούς πειρατικών επιδρομών αυτούς που κατέφευγαν στο εσωτερικό του, αναζητώντας εκεί μια πιο μακρόχρονη παραμονή, μέχρι το τέλος της πρόσκαιρης πολιορκίας.
