Πληροφορίες για την Καλάνδρα
Tuesday, August 04, 2020
Η Καλάνδρα αποτελεί έναν παραδοσιακό οικισμό στο Δήμο Κασσάνδρας του νομού Χαλκιδικής. Η θέση της βρίσκεται στα νοτιοδυτικά της χερσονήσου της Κασσάνδρας. Η εδραίωση του οικισμού της στο σημερινό χώρο, πρέπει να έγινε στα τελευταία Βυζαντινά ή τα πρώτα χρόνια της Τουρκοκρατίας. Οι κάτοικοι της Καλάνδρας συμμετείχαν στην επανάσταση του 1821. Σπουδαίος αγωνιστής της επανάστασης του 1821 ήταν ο Κυπαρίσσης Γεωργάκης. Η περιοχή της Καλάνδρας είναι έντονα συνδεδεμένη με την ύπαρξη της Μένδης. Διατήρησε αναλλοίωτα τοπωνύμια της χώρας των Μενδαίων, σαν αυτό της παραλίας της, που εξακολουθεί να λέγεται Ποσείδιο, ιωνική έκφραση του Ποσειδωνίου, όπως το ονομάζει ο Θουκιδίδης τον 5ο αιώνα.
Η πόλη Μένδη υπήρξε σημαντική κατά την αρχαιότητα, γνωστή για την πολιτιστική της ανάπτυξη, καθώς και για τα προϊόντα όπως το κρασί της. Το έμβλημά της ήταν ένας όνος σε οργασμό. Ο Θουκυδίδης μας πληροφορεί ότι η Μένδη ήταν αποικία των Ερετριέων, που την ίδρυσαν στην χερσόνησο της Παλλήνης. Από την Μένδη κατάγεται ο Παιώνιος, αρχαίος Έλληνας γλύπτης, που δημιούργησε στα τέλη του 5ου αιώνα. Γεννήθηκε στη Μένδη της Χαλκιδικής κι έζησε στην Ερέτρια και την κυρίως Ελλάδα. Θεωρείται πρωτοπόρος γλύπτης της ιωνικής πλαστικής. Σπουδαιότερα έργα του είναι το άγαλμα της Νίκης στην Ολυμπία και δύο αγάλματα της Νίκης στα άκρα της πρόσοψης του Ολυμπιείου (στύλοι του Ολυμπίου Διός). Η πτερωτή Νίκη της Ολυμπίας βρέθηκε στις ανασκαφές της Ολυμπίας το 1875 και σήμερα βρίσκεται στο μουσείο της.
Στο νεκροταφείο, το οποίο εντοπίστηκε στην παραλία του ξενοδοχείου Μένδη, ερευνήθηκαν 241 συνολικά ταφές, που χρονολογούνται από τα τέλη του 8ου-αρχές 7ου ως τα τέλη του 6ου αι. π.Χ. Σήμερα, δίπλα στη θάλασσα, σώζονται κάποια μέρη του τείχους της αρχαίας Μένδης και τέσσερα χιλ. δυτικά, ο Ναός του Ποσειδώνα. Κοντά στο ναό βρίσκεται ο φάρος που κτίστηκε το 1864. Ένα χιλ. δυτικά του χωριού, σε μια πανέμορφη τοποθεσία έχοντας θέα όλο τον κάμπο, βρίσκεται η εκκλησία της Παναγίας, που κτίστηκε το 1619. Η εν λόγω εκκλησία παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, διότι στο εσωτερικό της σώζονται τοιχογραφίες που απεικονίζουν τη ζωή και τη σταύρωση του Χριστού. Η μεγάλη εκκλησία της Καλάνδρας, η "Κοίμηση της Θεοτόκου", κτίστηκε το 1900 και παρουσιάζει ιδιαίτερο αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον. Είναι βασιλικού ρυθμού και γιορτάζει στις 15 Αυγούστου. Μεγάλη πανήγυρη προς τιμήν της Παναγίας γίνεται στις 23 Αυγούστου.
Προϊόντα της περιοχής είναι το λάδι, το μέλι, τα δημητριακά, το βαμβάκι, το καλαμπόκι. Στην περιοχή της Καλάνδρας έγινε το 1970, η πρώτη μεγάλη ξενοδοχειακή εγκατάσταση (Ξενοδοχείο Μένδη) στην χερσόνησο της Κασσάνδρας. Σήμερα στην απεραντοσύνη των 12 χιλ. πανέμορφης ακτής βρίσκονται διάφορες ξενοδοχειακές μονάδες, το μεγαλύτερο κάμπινγκ του Ε.Ο.Τ. και οι κατασκηνώσεις του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου. Στην Καλάνδρα, στο Ποσείδι και σε όλη την περιοχή λειτουργούν γραφικές ταβέρνες, εστιατόρια, καφετερίες, μπαρ, νυχτερινά κέντρα, κρεοπωλεία με ντόπια κρέατα, ενοικιαζόμενα δωμάτια, διαμερίσματα, ταξί, αγροτικό ιατρείο και κινητή τράπεζα για την εξυπηρέτηση των επισκεπτών. Η φιλοξενία των κατοίκων και η έντονη εναλλαγή του τοπίου υπόσχονται στον επισκέπτη αξέχαστες διακοπές στην Καλάνδρα και στο Ποσείδι.
Πρώτη άποψη για την ίδρυση της Καλάνδρας :
Αφήγηση :
Χριστόφορος Νεστορής, 81 χρονών (Το 1995)
Tuesday, August 04, 2020
Η Καλάνδρα κτίστηκε περίπου το 1745, όπως φαίνεται από μια ημερομηνία, που υπήρχε στη βρύση της Καλάνδρας. Η βρύση αυτή δεν υπάρχει πλέον.
Πρώτα κτίστηκε σε μια τοποθεσία, που λέγεται Χιλαντάρι. Οι Σέρβοι οι καλόγεροι από το Άγιο Όρος είχαν μια τοποθεσία δική τους στην Καλάνδρα. Την έκαναν, λοιπόν, ανταλλαγή με τους κατοίκους και έφυγαν. Και πήγαν και έκτισαν την τοποθεσία, που τους έδωσαν οι μοναχοί. Και γι ’ αυτό ονομάστηκε αυτή η τοποθεσία Χιλανταρινή. Δεν κάθισαν όμως πολύ σ’ αυτήν την τοποθεσία, γιατί είχε πολλά έλη και κουνούπια. Και πήγαν και έκτισαν σε μια άλλη τοποθεσία, που λέγεται Ξτός (Χριστός) και που είχε μια εκκλησία, τη Παναγία. Αλλά κι εκεί δεν κάθισαν πολύ, γιατί δεν είχε νερό. Έφυγαν και ήρθαν εδώ, που είναι σήμερα το χωριό μας. Εδώ είχε μια βρύση με πολύ νερό και σ’ αυτήν είχαν βάλει και την χρονολογία.
Οι κάτοικοι του χωριού στην αρχή λέγονταν: Μαυρόκωλοι, δηλαδή δυνατοί άνδρες, όπως λέμε σήμερα: μαλιαρόκωλοι. Ύστερα από καιρό όμως οι γεροντότεροι κατάλαβαν, ότι δε βαρούσε καλά στ’ αυτιά των ξένων το όνομα εκείνο και γι ’ αυτό το άλλαζαν και το ’καναν: Καλοί άντρες. Έτσι βγήκε το όνομα Καλάντρια > Καλάντρα > Καλάνδρα.
Δεύτερη άποψη για την ίδρυση της Καλάνδρας :
Αφήγηση :
Νίκος Νικολής - Καλανδρινός (Το 1995)
Tuesday, August 04, 2020
Για την Καλάνδρα την πρώτη γραπτή μαρτυρία που έχουμε γύρω απ’ τ’ όνομά της είναι το 1318 σε έγγραφο της Μονής Χιλανδαρίου, όπου αναφέρονται σαν κτήματά της αμπέλια του «Καλανδρέου». Εικάζεται ότι το όνομα ανήκε σε Βυζαντινό κτηματία.
Σε άλλο έγγραφο του 1259 αναφέρεται ότι κάποιος απ’ το χωριό Πλασταρά είχε χερσάμπελο στο Ποσείδι. Υπήρχε λοιπόν και άλλο χωριό σύγχρονο με του «Καλανδρέου» και δεν είναι σύμπτωση ότι και στη μία και στην άλλη γραφή αναφέρονται αμπέλια.
Αν πάρουμε σαν σημεία αναφοράς τις δύο πηγές που υδροδοτούσαν τους δύο οικισμούς, τη βρύση της Καλάνδρας απ’ τη μία και το Πηγάδι της Παναγίας απ’ την άλλη, η απόσταση είναι γύρω στο χιλιόμετρο και ανάμεσά τους ο εύφορος κάμπος, πηγή ζωής και για τους δύο οικισμούς.
Το κοντινότερο χωριό πρέπει να ήταν η Σίβηρη που το βρίσκουμε ν’ αναφέρεται σε έγγραφο της Μονής Βατοπεδίου της ίδιας εποχής. Το σύστημα εκμετάλλευσης της γης τότε ήταν σίγουρα μεγαλο-ιδιοκτησιακό. Αναφέρθηκε παραπάνω για την Καλάνδρα ο υποτιθέμενος κτηματίας. Για το Πλασταρά έχουμε μια μεταγενέστερη πληροφορία πάνω σ’ αυτό. Οι Οθωμανοί κατέλαβαν την Κασσάνδρα κοντά στο 1440 απ’ τους Βενετούς που διαδέχτηκαν εδώ τους Βυζαντινούς. Οι Βενετοί κράτησαν την Κασσάνδρα σαν ναυτική βάση και μετά την πτώση της Θεσσαλονίκης. Μετά την κατάληψη λοιπόν η γη τυπικά περιήλθε στην ιδιοκτησία του Σουλτάνου, που κατά τα έθιμα είχε το δικαίωμα να τη διαθέτει σε αξιωματούχους του κράτους. Έτσι τη γη της Κασσάνδρας την κατέγραφαν σαν Χάσι του εκάστοτε αρχηγού των «λευκών» ευνούχων του Σουλτάνου. Στα τέλη του 16ου αιώνα τη θέση αυτή την κατείχε κάποιος Γκατζαφέρ-Αγάς, ο οποίος αφού ιδιοποιήθηκε την έκτασή της, τα έσοδα τα αφιέρωσε στους άπορους της Μέκκας και της Μεδίνας. Έτσι λοιπόν η Κασσάνδρα έγινε Βακούφι.
Οι κάτοικοι των χωριών σαν ελεύθεροι καλλιεργητές είχαν ελάχιστη έκταση απόλυτα ιδιόκτητη. Το σπίτι τους, ένα αβούλι(μικρό χωράφι-κήπος), ένα αμπέλι κι αυτά κοντά στο χωριό τους. Τις μεγάλες εκτάσεις τις αγόραζαν για χρήση κάποιοι οικονομικά κρατημένοι ή και μοναστήρια απ’ τον Αγά της περιοχής. Το 1598 αναφέρεται σε έγγραφο της Μονής Χιλανδαρίου ότι «Πέθανε άκληρος ο Γεώργιος κρεοπώλης απ’ το χωριό Πλασταρά της Κασσάνδρας και τα κτήματά του ο Γκατζαφέρ- Αγάς τα πουλά στη Μονή Χιλανδαρίου».
Έτσι λοιπόν το Χιλαντάρι έρχεται και σ’ αυτή την περιοχή. Αν και η έδρα του μετοχιού ήταν αλλού, ο οικισμός του Πλασταρά τώρα φαίνεται ότι συνέχισε να υπάρχει. Σήμερα γέροντες θυμούνται ότι ερείπια υπήρχαν στην τοποθεσία Ξτος τις πρώτες δεκαετίες του αιώνα μας. Ξτος στο τοπικό ιδίωμα λέγεται ο Χριστός και το όνομα Χριστόδουλος προφέρεται Ξτόδουλος ή Ξτουδουλής. Στο συγκεκριμένο σημείο σώζεται σήμερα ένα εικονοστάσι μέσα στα βάτα με μια εικόνα της Σταύρωσης.
Μοναδικό απομεινάρι ατόφιο αυτού του οικισμού είναι η Εκκλησία της Παναγίας, που όπως φαίνεται ήταν και ο ενοριακός τους ναός Σήμερα είναι η μοναδική εκκλησία στη Χαλκιδική που έμεινε ανέπαφη απ’ την επανάσταση του 1821 και διασώζει ολόκληρο τον εσωτερικό της διάκοσμο (τοιχογραφίες) που χρονολογείται απ’ το 1619.
Δεν έχουμε μαρτυρία πότε εγκαταλείφτηκε το χωριό του Πλασταρά. Πολύ πιθανό μετά το “Χαλασμό”. Τα δύο μετόχια, των Ιβήρων και του Χιλανδαρίου, αποτελούσαν τους μεγάλους γαιοκτήμονες της περιοχής. Σ’ αυτά δούλευαν πολλοί Καλανδρινοί. Το 1860 περίπου ο παπάς της Καλάνδρας ήταν Χιλανδαρινός, τον έλεγαν παπα-Χρίστο και τον έφερε το Μετόχι. Έμενε ο παπα-Χρίστος στο σπίτι του Γερο-Μαύρου, δίπλα στο σημερινό καφενείο του Μπρίκου.
Το κτίσμα αυτό ήταν Χιλανδαρινό, «μακρυναρίκι» με κρικέλες στους τοίχους. Έδειχνε ότι ήταν στάβλος. Βγαίνει λοιπόν το συμπέρασμα, ότι το Χιλαντάρι είχε καλλιέργειες κοντά στο χωριό και τα χωράφια του σίγουρα ήταν αυτά που αγόρασε απ’ το Γκατζαφέρ-Αγά το 1598. Είχε επίσης και ένα δίχωρο σπίτι δίπλα στην Παναγία, που πιθανότατα εξυπηρετούσε τους Χιλανταρινούς όταν βρίσκονταν σ’ αυτή τη περιοχή. Μετά το χαλασμό στην περιοχή έγιναν σημαντικές εκχερσώσεις, έφτιαξαν καινούρια χωράφια οι Καλανδρινοί και πολλά απ’ αυτά ήταν κοντά στο Μετόχι. Για ευκολία λοιπόν των Καλανδρινών αλλά και του Μετοχιού τα αντάλλαξαν τα χωράφια αυτά με Χιλανταρινά, που ήταν κοντά στο χωριό (Χιλανταρινή). Έτσι έφυγε το Μετόχι απ’ του Πλασταρά.
Μετά τον χαλασμό της Κασσάνδρας, όταν γύρισαν οι Καλανδρινοί, ήταν άνοιξη προχωρημένη. Τα ντουβάρια απ’ τα χωματόκτιστα σπίτια τα κάλυπταν οι τσουκνίδες. Ένα πράγμα βρήκαν όρθιο και σταυροκοπιούνταν, ήταν η Παναγία του Πλασταρά.
Όλες κι όλες οι οικογένειες που γύρισαν ήταν καμιά εικοσαριά. Αρκετοί δεν γύρισαν. Χάθηκαν ή τράβηξαν μαζί με άλλους Μακεδόνες κατά την Αταλάντη, όπου το Ελληνικό κράτος γύρω στο 1835 τους παραχώρησε τον τουρκομαχαλά. Εκεί δημιούργησαν τον οικισμό της Νέας Πέλλας με τη συνδρομή του ιδρύματος Βέλιου.
Τον Οκτώβριο του 1830 δημοσιεύθηκε ένα φιρμάνι, που υπαγόρευε την άμεση απελευθέρωση όλων των δούλων, που κρατούσαν οι Μπέηδες και οι τσορμπατζήδες της εποχής. Ήρθαν όμως Χριστούγεννα και ο Χατζη-Αχμέτ Πασάς της Θεσσαλονίκης αντιμετωπίζοντας τις πιέσεις των Μπέηδων της περιοχής το φιρμάνι αυτό δεν το φανέρωνε. Χρειάστηκαν οι ενέργειες των προξένων να το κάνει γνωστό.
Τις μέρες εκείνες στα χωριά της Κασσάνδρας φάνηκαν κάποιοι δουλέμποροι που έφεραν να πουλήσουν ταλαιπωρημένες υπάρξεις, αυτούς που πήραν τη μέρα της σφαγής. Μέσα σ’ αυτούς ήταν και η παπαδιά της Καλάνδρας. Ο ανεψιός της ο Νικολής, αυτός που εκείνη τη μέρα της σφαγής έπαιζε έξω απ’ την Εκκλησία, είχε εγκατασταθεί στο χωριό ορφανός από γονείς. Οι δικοί του "χάθηκαν” στα νησιά. Έφηβος τότε δεν πολυμετρούσε τα πράγματα. Τον πλησίασε ο παππούς του Μητράκου του Δεληγιάννη και τον συμβούλεψε να αγοράσει τη θεία του. Μάλιστα του είπε «παρ’ την. Κρίμα είναι. Έχει και κάνα δύο χωραφάκια». Επειδή όμως δεν του έφταναν τα λεφτά για να την αγοράσει, του έταξε να του δώσει δανεικά και να τα ξεπληρώσει με δουλειά.
Η πληθυσμιακή αυτή πυκνότητα κράτησε μέχρι τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και η μεγάλη αιμορραγία της Αυστραλίας την αποτελείωσε.
Ο ΦΑΡΟΣ ΣΤΟ ΑΚΡΩΤΗΡΙΟ ΠΟΣΕΙΔΙ
(ΦΑΡΟΣ ΚΑΣΣΑΝΔΡΑΣ) (1864)
Tuesday, August 04, 2020
Η λέξη φάρος στην αρχαιότερη χρήση της, δεν σήμαινε καθόλου αυτό που της αποδίδουμε σήμερα. Υπάρχουν πολλές ερμηνείες για την προέλευσή της. Κάποιοι της αποδίδουν ομηρική προέλευση, αλλά με σημασία ολότελα διαφορετική.
Φάρος στον Όμηρο δηλώνει ένα κομμάτι πανιού, χρησιμοποιούμενο ως χιτώνιο ή και κάλυμμα κεφαλής. Άλλοι αναζητούν τη ρίζα της στην αιγυπτιακή λέξη «φαρέζ», που διασώζεται στην Παλαιά Διαθήκη -στους «Αριθμούς»- και την οποία οι Εβδομήκοντα μετέφρασαν ως «σκοπιά». Αλλά η μοίρα της λέξης δεν καθορίστηκε από την απόφαση κάποιου συγγραφέα να τη χρησιμοποιήσει με τη νέα της έννοια, αλλά με την απόφαση του μεγάλου αρχιτέκτονα των ελληνιστικών χρόνων Σώστρατου να υψώσει έναν πολυώροφο πυρσοφόρο πύργο στο μικρό Αιγυπτιακό νησί Φάρος, απέναντι από την ακτή της Αλεξάνδρειας. Από τότε η λέξη φάρος περιπλανήθηκε σε εκατομμύρια στόματα σε όλες τις ακτές της Μεσογείου, εκτοπίζοντας κάθε άλλη και τον ελληνικό πυρσό ή πύργο και το λατινικό turns, για να σημάνει απόλυτα αυτό που και σήμερα εννοούμε.
Παράξενη και γοητευτική η ιστορία της λέξης. Το ίδιο γοητευτική και η ιστορία των φάρων. Οι απαρχές τους βρίσκονται στα ομηρικά χρόνια. Ο Όμηρος αναφέρει ήδη στην Ιλιάδα προσπάθεια επικοινωνίας των καραβιών με τη στεριά μέσω της φωτιάς τη νύχτα. Ίσως σε αυτό να προηγήθηκαν οι Λιβοφοίνικες που άλλωστε αποτέλεσαν και δασκάλους των Ελλήνων στη ναυτιλία. Πάντως οι αρχαιότεροι αναφερόμενοι φάροι, ως πύργοι με προορισμό να γίνονται ορατοί την ημέρα χάρη στο ύψος τους και τη νύχτα με τη φωτιά που άναβε στην κορυφή τους, είναι ελληνικοί : στο Σίγειο της Τρωάδας, στο σημερινό Γενή Σεχίρ, στον Μήρμυκα, έναν ύφαλο ανάμεσα στη Σκιάθο και τη Μαγνησία, στον Πειραιά, κοντά στη απόληξη των τειχών του Θεμιστοκλή και πάνω στους λιμενοβραχίονες που αυτός είχε φτιάξει, στο Βόσπορο, στην Κόρινθο, στη Σμύρνη.
Αναμφίβολα, το αποκορύφωμα αυτής της περιόδου κι όχι τυχαία, είναι ένα από τα επτά θαύματα της αρχαιότητας, ο φάρος του Σώστρατου του Κνίδιου. Κτισμένος στα τελευταία χρόνια της βασιλείας του Πτολεμαίου του Β' του Φιλάδελφου, έφτανε σε ύψος 150 μέτρων και είχε μια φωτοβολία 300 σταδίων, δηλαδή περίπου 200 χλμ., αν οι μαρτυρίες δεν είναι υπερβολικές. Χρειάστηκαν 12 χρόνια για να ολοκληρωθεί η οικοδόμησή του.
Συνήθως οι φάροι που βρίσκονται σε ερημικά και βραχώδη ακρωτήρια είναι κτισμένοι με τα επιτόπια υλικά με εμφανή τοιχοποιία εναρμονισμένοι με το δραματικό ύφος του τοπίου. Αντίθετα στις αμμώδεις ακτές είναι επιχρισμένοι και χρωματισμένοι, συνήθως λευκοί. Τέτοιο παράδειγμα είναι ο φάρος «Ποσείδι» στην Κασσάνδρα.
Ο φάρος αυτός στο ακρωτήριο Ποσείδι στην Κασσάνδρα Χαλκιδικής, κατασκευάστηκε το 1864 από την Γαλλική Εταιρεία Φάρων. Το ύψος του πύργου του είναι 14,5 μέτρα και το εστιακό του ύψος είναι 23 μέτρα. Εντάχθηκε στο Ελληνικό φαρικό δίκτυο μετά τους Βαλκανικούς Πολέμους 1912-13.
Το ακρωτήριο Ποσείδι βρίσκεται σε απόσταση 3 χιλιομέτρων Ν Δ. της Καλάνδρας στην χερσόνησο της Κασσάνδρας. Το όνομά του το συναντούμε σε αγιορείτικα έγγραφα του 4ου αιώνα, αλλά φαίνεται ότι είναι πολύ παλιότερο και σχετίζεται με την λατρεία του Ποσειδώνα.
Στο ακρωτήριο Ποσείδι ή "Ποσειδώνιον", όπως ονομάζεται ήδη από το Θουκυδίδη, οι ανασκαφές αποκάλυψαν ένα σημαντικό Ιερό του Ποσειδώνα. Σώθηκαν, δυστυχώς σε μικρό ύψος, τέσσερα συνολικά μεγάλα οικοδομήματα-ναοί, τα οποία, λόγω της μικρής επιφάνειας του ακρωτηρίου, είναι κολλημένα μεταξύ τους. Τα κινητά ευρήματα της ανασκαφής και οι επιγραφές φανερώνουν μια συνεχή λατρεία του Θεού της Θάλασσας, από το 12 αιώνα π.Χ. μέχρι τα ρωμαϊκά χρόνια. Στην άκρη του ακρωτηρίου υπάρχει o φάρος, σε περιοχή που ελέγχεται από το Πολεμικό Ναυτικό, λίγο πιο κάτω από τις κατασκηνώσεις.
Ήταν 10 Ιουλίου του 1864 στη Θεσσαλονίκη, η οποία βρισκόταν ακόμη υπό τουρκική κατοχή. Ο άνθρωπος που στεκόταν στην ακτή, ξεφορτώνοντας τη νυχτερινή ψαριά, αντίκρισε ένα ζωηρό φως στον ορίζοντα, το οποίο λίγο μετά εξαφανίστηκε. Μισόκλεισε τα μάτια για να δει καλύτερα. Το φως ξαναφάνηκε, να αντανακλάται στην επιφάνεια της θάλασσας. Πρώτη φορά το έβλεπε. Την επομένη θα μάθαινε ότι ήταν ένας καινούργιος φάρος. Το καλοκαίρι, του 1864, άναψε για πρώτη φορά το «φανάρι» της Κασσάνδρας στη Χαλκιδική, ενώ το 1880 ακολούθησε ο φάρος της Αλεξανδρούπολης. Πρόκειται (μαζί με τον φάρο του Μεγάλου Εμβόλου, στο Αγγελοχώρι), για τους τρεις διατηρητέους φάρους της Βόρειας Ελλάδας, επί συνόλου 27 (διατηρητέων) σε όλη την ελληνική επικράτεια.
Κατά τη διάρκεια του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου παρέμεινε σβηστός και στο πλαίσιο ανασυγκρότησης του Φαρικού Δικτύου, επαναλειτούργησε το 1944 με πηγή ενέργειας το πετρέλαιο. Το 1975 φάρος ηλεκτροδοτήθηκε. Στην δεκαετία του '60 υπήρχε και ένα μικρό έλος (λιμνούλα) μπροστά από τον φάρο το οποίο αποξηράνθηκε αργότερα.
Ο φάρος είναι ένας από τους 21 φάρους που προσφέρονται για φιλοξενία των στελεχών του πολεμικού ναυτικού και των οικογενειών τους κατά τη διάρκεια των θερινών διακοπών. Ο φάρος είναι επανδρωμένος με ένα φαροφύλακα.
Χτισμένος σε τουριστική περιοχή, ο φάρος της Κασσάνδρας αποτελεί δέλεαρ για τους τουρίστες, ενώ θα μπορούσε -βάσει μεγέθους και ανέσεων- να προσφέρει κατάλυμα σε αρκετούς από αυτούς! Το κτήριο του, συνολικού εμβαδού 130 τ.μ. περίπου, κατασκευάστηκε σε δύο φάσεις από συμπαγείς και διάτρητους πλίνθους. Διαθέτει δε, καθιστικό, τρία υπνοδωμάτια, τουαλέτα, κουζίνα, ηλεκτροστάσιο, εσωτερική και εξωτερική αποθήκη, χολ, διάδρομο και οκταγωνικό πύργο λιθοδομής. Βρίσκεται στο δημοτικό διαμέρισμα Καλάνδρας, δήμου Κασσάνδρας, ενώ η πρόσβαση σε αυτόν γίνεται μέσω ασφαλτωμένου δρόμου μέχρι την είσοδο του κτιρίου.
Χαρακτηριστικά Φάρου :
Εναλλακτικά ονόματα: Posidi
Τοποθεσία / Περιοχή / Νησί: Northetrn Aegean Sea
Χώρα: Greece [GR]
Γεωγρ. Πλάτος/Μήκος: 39.95865° / 23.36266° (Map)
Τύπος: Lighthouse
Τύπος Αναλαμπής: Flashing (Fl)
Πλήθος Αναλαμπών: 2
Χρώμα Φωτός: White / W
Περίοδος Αναλαμπής: 15 s
Ύψος Φακού (Εστίαση): 19 m
Σε Λειτουργία: True
Έτος κατασκευής: 1864
ΠΗΓΕΣ - ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
Tuesday, August 04, 2020
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ :
Kασσάνδρα
Περιοδική Έκδοση Πολιτιστικού Συλλόγου Κασσανδρινών Θεσσαλονίκης
ΕΡΕΥΝΑ & ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ, ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΙΑ ΚΕΙΜΕΝΩΝ-ΣΕΛΙΔΟΠΟΙΗΣΗ :
Βαγγέλης Κατσαρίνης
Ηλεκτρονικός - Κατασκευαστής Ιστοσελίδων Διαδικτύου
© Sunspot Web Design 2008-2023 ®
ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΕΣ (WEBSITE LINKS)
Tuesday, August 04, 2020
ΔΗΜΟΣ ΚΑΣΣΑΝΔΡΑΣ: http://www.kassandra.gr/
ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΚΑΛΑΝΔΡΑΣ:
https://www.facebook.com/groups/316731168389818/
Πανεπιστημιακή Κατασκήνωση Καλάνδρας Α.Π.Θ.:
http://camping.auth.gr/el?page=3
ΚΑΤΑΣΚΗΝΩΣΗ ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ:
http://www.agonistes.gr/
Κατασκήνωση Ι. Μητρόπολης Νεαπόλεως και Σταυρουπόλεως:
http://kataskinoseisimnst.blogspot.gr/
